30 Δεκεμβρίου 2014

Φυλακισμένος κόσμος




Φυλακισμένος κόσμος



Αφορμή για τις πρόσφατες εξεγέρσεις στις ελληνικές φυλακές στάθηκε ο ξυλοδαρμός του αναρχικού Γιάννη Δημητράκη την Δευτέρα 23 Απριλίου στην φυλακή του Μαλανδρίνου. Στην αρχή οι κρατούμενοι διαμαρτυρήθηκαν για τον γεγονός αυτό, αλλά όταν αντιμετωπίστηκαν βίαια από τους φύλακες ξεσηκώθηκε όλη η πτέρυγα.

Σύντομα σαν αλυσιδωτή αντίδραση πολλοί κρατούμενοι ξεσηκώθηκαν σε πάνω από έξι φυλακές ανά τη χώρα. Την επόμενη μέρα καταλήφθηκε η φυλακή στην Πάτρα, και κάποιες πτέρυγες στον Κορυδαλλό. Στα Τρίκαλα και την Λάρισα οι κρατούμενοι κατέβηκαν σε αποχή συσσιτίου, ενώ αντίστοιχες κινήσεις έγιναν στις φυλακές Ναυπλίου, Κέρκυρας και Κομοτηνής.

Μεταξύ των αιτημάτων των κρατουμένων ήταν η κατάργηση των πειθαρχικών ποινών, μετατροπή των ισοβίων σε δωδεκαετή κάθειρξη, αποφυλάκιση με την έκτιση των τριών εβδομάδων της ποινής, άδειες σε όλους, μείωση του ορίου προφυλάκισης και μετατροπής της 25ετούς κάθειρξης σε δεκαετή.

Στις 25 Απριλίου τα ΜΑΤ επενέβησαν στις φυλακές στο Μαλανδρίνο καθώς οι κρατούμενοι είχαν ανάψει φωτιές και είχαν εξοπλιστεί με αυτοσχέδιους εξοπλισμούς. Λίγες μέρες πριν και μετά την επέμβαση στο Μαλανδρίνο, ΜΑΤ και ΕΚΑΜ "αποκατέστησαν την τάξη" υπό το δόγμα της μηδενικής ανοχής με επεμβάσεις και σε άλλες φυλακές όπως στον Κορυδαλλό, στα Διαβατά, στον Αγ. Στέφανο, στην Κέρκυρα. Στις υπόλοιπες φυλακές η εξέγερση έληξε με πιο ήπιο τρόπο. Η ανεξάρτητη αυτή παραγωγή μετά και τις βίαιες εξεγέρσεις στις φυλακές ανά την επικράτεια επιχειρεί να προσεγγίσει τον θεσμό αυτό καθώς και τον ρόλο του στη σύγχρονη δημοκρατία.

Προβλήθηκε τόσο στο διήμερο ενάντια στις φυλακές στην γεωπονική τον περασμένο Μάη ,όσο και στο τριήμερο του Θερσίτη τον ιούνιο.


Πατηστε εδω

ή
εδω


ή σε 3 μερη
3)και εδω

ή σε τορρεντ
εδω

27 Δεκεμβρίου 2014

ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ΤΖΑΤΖΑΣ




ΛΗΣΤΑΡΧΟΣ ΤΖΑΤΖΑΣ



Ο Δημήτριος (Μήτρος) Τζατζάς ήταν Έλληνας λήσταρχος που έδρασε στη Θεσσαλία, στην Ήπειρο και στην Μακεδονία την περίοδο του Μεσοπολέμου. Ήταν ιδιαίτερα γνωστός για την απαγωγή του γερουσιαστή Σωτηρίου Χατζηγάκη το 1929 στη Θεσσαλία.



Πατηστε εδω
ή
εδω

ή
εδω

ή
εδω

24 Δεκεμβρίου 2014

Παλαιστίνη... μια εποχή στην κόλαση





Παλαιστίνη... μια εποχή στην κόλαση



Οι χίλιες όψεις της κατεχόμενης ζωής των παλαιστινίων και οι προϊούσες αντιστάσεις. Βίντεο των "αναρχικών από τις δυτικές συνοικίες της αθήνας και του πειραιά", διάρκειας 44', που προβλήθηκε για πρώτη φορά σε κεντρική εκδήλωση στο Πολυτεχνείο τον Απρίλη του 2008, δημιουργημένο στο πλαίσιο της αντιεμπορευματικής/αντιθεαματικής συλλογικότητας για την αυτοοργανωμένη ανθρώπινη δημιουργία και έκφραση "+τεχνια-".



Πατηστε εδω


19 Δεκεμβρίου 2014

Βιομηχανικός κομμουνισμός ή αναρχία;




Βιομηχανικός κομμουνισμός ή αναρχία;



Έχουν περάσει περίπου δύο αιώνες μετά την βιομηχανική επανάσταση. Ένα γεγονός το οποίο ήταν η αιτία για να αλλάξει συνολικά η εικόνα του πλανήτη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ζωή των ανθρώπων εκμηχανίστηκε και άλλαξε ριζικά, ενώ τα οικοσυστήματα και πολλά άλλα είδη ζωής καταστρέφονται.

Η βιομηχανική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα μιας μεθοδευμένης επιστημονικής και τεχνικής σύζευξης, που έχει τις ρίζες της σε κάποια ιστορικά γεγονότα και επιλογές της κυριαρχίας (φεουδαρχία και καινοτομίες στη γεωργία στα τέλη του μεσαίωνα, ιδιοκτησία και περιφράξεις, ναυτική τεχνολογία και αποικιοκρατία, έντονη αστικοποίηση).

Η εκβιομηχάνιση της ζωής δεν ήταν ένα φυσικό γεγονός, αλλά ένα μια επιβαλλόμενη διαδικασία από την κυριαρχία. Αυτό αποδεικνύεται από την σθεναρή αντίσταση των εξουσιαζόμενων στις αρχές του 18ου αιώνα απέναντι στις μηχανές και τον βιομηχανικό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι δεν οδηγήθηκαν στην βιομηχανική επανάσταση μέσα από ελεύθερες διαδικασίες, αλλά μέσα από συνθήκες εξουσιαστικές. Όπως και σήμερα η βιοτεχνολογία εφαρμόζεται στην γεωργική παράγωγη χωρίς την συναίνεση έστω της πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Η βιομηχανική παραγωγή για να λειτουργήσει απαιτεί εκ των πραγμάτων εξουσιαστικές σχέσεις. Αρχικά, επειδή οι άνθρωπου θα πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα αποκλειστικά τεχνητό περιβάλλον που οι κινήσεις τους θα καθορίζονται από τον ρυθμό των μηχανών. Η βιομηχανική παραγωγή απαιτεί έντονο καταμερισμό εργασίας και εξειδίκευση. Με τη σειρά της η εξειδικευμένη εργασία προϋποθέτει ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα ολόκληρο εκπαιδευτικό σύστημα και μια μαζική κοινωνία με πολύπλοκες σχέσεις και ρόλους. Βεβαίως ο έντονος καταμερισμός εργασίας και η εξειδίκευση είναι κάθετα αντίθετοι προς την ελευθερία των κινήσεων και την σκέψη των ανθρώπων. Αφού η μονοσήμαντη ενασχόληση αλλοτριώνει τους ανθρώπους από την πραγματικότητα της φυσικής ολότητας. Αυτό όμως που ταυτίζει πλήρως την βιομηχανική παραγωγή με την κυριαρχία είναι το ότι για να λειτουργήσει στρέφεται ενάντια στον φυσικό κόσμο καταστρέφοντας τον. Η ύπαρξη της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει ασφαλώς την κατασκευή της άγνοιας και την αλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου από την φύση. Για να λειτουργεί η βιομηχανική παραγωγή πρέπει να κατασπαράζεται η γη και να τρυπιέται για να υπάρχουν καύσιμες ύλες. Να μολύνονται τα νερά, να διαλύονται οι βιότοποι και να εξολοθρεύονται μαζικά φυτικοί και ζωικοί οργανισμοί.

Η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και η πιο σύγχρονη εφαρμογή της υψηλής τεχνολογίας είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει και να αλλοιώσει καταλυτικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι σύγχρονες πόλεις και ο τυποποιημένος και πλήρως ελεγχόμενος τρόπος ζωής σε αυτές είναι συνέπεια της τεχνολογικής ανάπτυξης. Η αστικοποίηση, η γιγάντωση των πόλεων, τα πλήθη των πεινασμένων, η κατασκευή παραγκουπόλεων και πολλά άλλα κοινωνικά προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής (ναρκωτικές ουσίες, αποξένωση, αυτοκτονίες, διάφορες αρρώστιες) είναι μεγάλα προβλήματα που πηγάζουν από την εξάρτηση των ανθρώπων από το βιο -μηχανικό -τεχνολογικό σύστημα, το κράτος και τις εξουσιαστικές σχέσεις.

Η βιομηχανική παραγωγή δεν είναι μια ουδέτερη διαδικασία, αλλά εφευρέθηκε, εξελίχθηκε και λειτουργεί μέσα από εξαναγκαστικές διαδικασίες και εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις. Η ύπαρξη του κρατικού μηχανισμού όπως και κάποιου οικονομικού συστήματος είναι απαραίτητοι μηχανισμοί για την ύπαρξη της βιομηχανίας. Το οικονομικό σύστημα είτε ονομάζεται καπιταλισμός, είτε κομμουνισμός είτε οτιδήποτε άλλο δεν έχει διαφορά από τη στιγμή που διαχειρίζεται και εξασφαλίζει την τάξη για την ομαλή λειτουργία της βιομηχανικής παραγωγής και των πόλεων.

Πολλά κομμουνιστικά καθεστώτα τον περασμένο αιώνα, αλλά και σήμερα πήραν την εξουσία σε διάφορες χώρες του κόσμου, με την ΕΣΣΔ να αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα υπαρκτού σοσιαλισμού. Αυτοί οι κομμουνιστές βάλθηκαν να χρησιμοποιήσουν τη βιομηχανική παραγωγή θεωρώντας ότι το πρόβλημα έγκειται στο ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν ένα και το αυτό με το παγκοσμιοποιημένο σύστημα κυριαρχίας.

Ο αντιεξουσιαστικός ή ελευθεριακός κομμουνισμός διαχωρίζει τη θέση του από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στο σημείο που απορρίπτεται ο κρατικός μηχανισμός. Όμως ποια η διαφορά αν την εξουσία την κατέχει κάποιο κομμουνιστικό κόμμα από το να την κατέχει «η εθνική συνομοσπονδία εργατών»; Ποια η διαφορά από το να έχουμε για χρήμα ευρώ, δραχμή ή δολάριο από το να έχουμε κουπόνια; Από τη στιγμή που υπάρχει πρόθεση να αντικατασταθούν οι κρατικές δομές από κάποιες άλλες δομές παρόμοιου τύπου είναι αυτονόητο ότι η πρόθεση αυτή επικεντρώνεται στη μεταρρύθμιση των υπάρχουσων δομών κι όχι στην καταστροφή τους με προοπτική την ολική απελευθέρωση.

Κάθε προσπάθεια που επικεντρώνεται στην αυτοδιαχείριση του βιο -μηχανικό -τεχνολογικού συστήματος κυριαρχίας είναι καταδικασμένη να αναπαράγει τις εξουσιαστικές σχέσεις, τους ρόλους, την αλλοτρίωση, τη συνέχιση της λεηλασίας του φυσικού κόσμου και εν τέλει την αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού με άλλο προσωπείο. Ένα κοινωνικό -οικονομικό -πολιτικό σύστημα, είτε το ονομάζουμε εξουσιαστικό, είτε κομμουνιστικό, είτε ελευθεριακό από τη στιγμή που θα επιχειρήσει να διαχειριστεί τη βιομηχανική παραγωγή και την υψηλή τεχνολογία, θα είναι εξ ορισμού ένα σύστημα κυριαρχίας.

Θεωρούμε ότι το ζήτημα της ολικής απελευθέρωσης και της αναρχίας δεν απευθύνεται μόνο στο ανθρώπινο είδος, αλλά αφορά ολόκληρη τη βιόσφαιρα. Επειδή η απελευθέρωση και η αναρχία θα υπάρξουν μόνο όταν καταστραφεί η αλλοτρίωση των ανθρώπων από τη φύση και όταν επιτευχθεί η αρμονική συνύπαρξή τους. Αν επιχειρήσουμε να προσαρμόσουμε ιδεολογικά την αναρχία με βάση τις υπάρχουσες δομές της βιομηχανίας, της υψηλής τεχνολογίας, των καταναλωτικών και διατροφικών προτύπων, στην πόλη και τον πολιτισμό στο σύνολό του, τότε θα έχουμε κατασκευάσει άλλο ένα τεχνητό έκτρωμα στο όνομα της ελευθερίας.

Η αναρχική θεώρηση δεν είναι ένα πολιτικό εργαλείο για να κάνουμε αντιπολίτευση στο καθεστώς, αλλά ούτε και ένα εναλλακτικό μοντέλο για τη διαχείριση της βιομηχανικής αθλιότητας. Είναι η θεώρηση για τη συνολική καταστροφή των δομών της κυριαρχίας, μια θεώρηση για την αρμονία με τον φυσικό κόσμο και την ολική απελευθέρωση.

Ο σύγχρονος βιομηχανικός τρόπος ζωής, κατά το δυτικό μοντέλο, βασίζεται στον αγώνα για την κάλυψη ενός συνόλου από πλαστές υλικές ανάγκες και υπηρεσίες. Για την κάλυψη αυτών των αναγκών, ενός μέρους της ανθρωπότητας, θυσιάζεται ο φυσικός κόσμος, συντηρείται η ανισότητα, η εξαθλίωση όπως και η πείνα στον τρίτο κόσμο. Και όμως, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βιομηχανία, όπως μπορούν και να ζήσουν χωρίς κράτος όπως έκαναν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.

Προς την κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ως άνθρωποι τι ακριβώς είμαστε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαστε ένα είδος κυριαρχικό που θέλει να καταστρέφει τον υπόλοιπο κόσμο, απειλώντας τον συνολικά με εξαφάνιση ή ένα είδος που θέλει να απολαύσει τη ζωή αφήνοντας όλους τους ανθρώπους και τα υπόλοιπα είδη ζωής να ζήσουν;

Ο ανθρωποκεντρισμός ήταν πάντα ο βασικός τρόπος σκέψης που καλλιεργούσε η κυριαρχία για να διαιωνίζεται και να αναπτύσσεται ο πολιτισμός. Για να ζήσουμε χωρίς τα δεινά της κυριαρχίας και του πολιτισμού οφείλουμε να αρνηθούμε τη μυωπική οπτική του ανθρωποκεντρισμού και να αποκτήσουμε μια συνολική οικοκεντρική αντίληψη για το πού βρισκόμαστε.

Για να γευτούμε ως άνθρωποι τους καρπούς της αναρχίας είναι προϋπόθεση να καταστρέψουμε το κράτος, όλες τις εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και τις δομές που αναπαράγουν την κυριαρχία, όπως είναι η βιομηχανική παραγωγή και οι πόλεις.



1) Πατηστε εδω
2) και εδω


16 Δεκεμβρίου 2014

H ιστορία του οχτάωρου




H ιστορία του οχτάωρου


Η Μηχανή του Χρόνου, παρουσιάζει την ιστορία των εργατικών διεκδικήσεων και του οκταώρου στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα έως και το οικονομικό Κραχ του 1929.
Χαρακτηριστικό είναι ότι τότε δεν υπήρχε ωράριο και οι μαρτυρίες μας πληροφορούν ότι κάποια αφεντικά γύριζαν επίτηδες πίσω το ρολόι προκειμένου να αναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερο!
Εάν ένας εργάτης αργούσε στη δουλειά του πλήρωνε πρόστιμο, που έφτανε έως και το 25% του ημερομίσθιου του.
Η Κυριακή δεν ήταν αργία και χρειάστηκαν πολλοί αγώνες για να καθιερωθεί. Τελικά αναγνωρίσθηκε ως αργία, όχι για το καλό των εργατών, αλλά για θρησκευτικούς λόγους.
Το ημερομίσθιο έφθανε για τρόφιμα δεύτερης διαλογής, όπως ήταν τα μπαγιάτικα, με τα οποία αναγκάζονταν να συντηρούνται οι εργαζόμενοι.
Η εκπομπή παρουσιάζει με τη βοήθεια ειδικών ερευνητών και επιστημόνων τις πρώτες κινητοποιήσεις με αίτημα καλύτερες συνθήκες δουλειάς και εφαρμογή του οκτάωρου. Το κράτος απάντησε στις απεργίες με βίαιη καταστολή.
Για τιμωρία οι πρωτεργάτες συνδικαλιστές εστάλησαν στο μικρασιατικό μέτωπο.
Η έλευση των προσφύγων και η υπερπροσφορά εργατικών χεριών, έριξε σε εξευτελιστικές τιμές τα μεροκάματα και τότε χάθηκαν ακόμη και τα ελάχιστα κεκτημένα.
Οι αγώνες συνεχίστηκαν σε όλη τη δεκαετία του '20. Το περίφημο ιδιώνυμο έβαλε προσωρινά τέλος στις διεκδικήσεις, καθώς κάθε απεργία θεωρείτο απειλή προς το κράτος και έτσι η θέση των εργαζομένων επιδεινώθηκε δραματικά.



7 Δεκεμβρίου 2014

Αθήνα 6 Δεκεμβρίου 2008 - Athens December 6th 2008




Αθήνα 6 Δεκεμβρίου 2008 - Athens December 6th 2008


Οι δρόμοι των Εξαρχείων λίγο μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Στο δεύτερο λεπτό διακρίνεται ο  Νίκος Ρωμανός.
Οι εικόνες που ακολουθούν απεικονίζουν τους δρόμους των Εξαρχείων 30 λεπτά μετά τη δολοφονία.


Πατηστε εδω
ή
εδω
ή
εδω

1 Δεκεμβρίου 2014

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 Ντοκουμέντο




ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2008 Ντοκουμέντο



«καμία εξέγερση δεν πάει χαμένη,
βάζει το σπόρο για την επόμενη»



Η εξέγερση του Δεκέμβρη του ΄08, αποτελεί ίσως ένα κομβικό σημείο του λαϊκού κινήματος. Ενός κινήματος που όπως αποδείχτηκε από την πρώτη κιόλας μέρα, ξεπεράστηκε κατά πολύ, από την δυναμική και τη μαζικότητα της εξέγερσης.
Ήταν η φλόγα για να γεννηθούν καινούργιες ιδέες και ένα καλό σχολείο, για να σφυρηλατηθούν συνειδήσεις.

Τα δικά μας δεκεμβριανά, η δικιά μας γροθιά στο στομάχι του πολιτικού κατεστημένου, έδρασε ως καταλύτης νέων εξελίξεων. Έγιναν συγκλίσεις, ανακατατάξεις, αναθεωρήσεις. Διαμορφώθηκαν συνειδήσεις. Ξεκίνησαν νέες ιδέες, ξεπήδησαν οράματα, δημιουργήθηκαν νέες δομές στη βάση του κινήματος.
Τίποτα δε χάθηκε. Τίποτα δεν τελείωσε. «Ο Δεκέμβρης δεν ήταν απάντηση, ήταν ερώτηση».

Ο Δεκέμβρης του ΄08 πήρε και θέριεψε τις συνειδήσεις. Τις ξύπνησε. Τις έβγαλε στο πεζοδρόμιο. Τις φώτισε και τις φούντωσε, με τη φωτιά της ελευθερίας. Τις έκτισε, με την ουσία αυτού του κόσμου. Αλληλεγγύη, Αντίσταση, Ανυπακοή.

Τι χάθηκε και τι κερδήθηκε ;
Ο μόνος που έχασε σε αυτή την εξέγερση ήταν όποιος/α δεν έγινε εξέγερση μέσα του και δεν άλλαξε την οπτική του. Το παλιό τραγουδάκι από τους ανθρακωρύχους καλά τα έλεγε... «πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πάς η με τους ανθρακωρύχους η με τα αφεντικά»

Μέσα από την ιδιότητα του δημοσιογράφου, στρατευμένου ρεπόρτερ, δίνω ζωή σε ένα κοιμισμένο αρχείο εξεγερτικού περιεχομένου. Πρωτογενές υλικό. Μια μικρή στιγμή από το πραγματικό μέγεθος του Δεκέμβρη στην Αθήνα μέσα από την κάμερα και το ρεπορτάζ μου. Με την κουνημένη εικόνα απ την οργή μου. Τα λάθη και τα μείoν του θυμού μου. Προσπάθησα να μην αφήσω τίποτα από τη σφαίρα του πολιτικού σε αυτό το εγχείρημα. Επιστράτευσα την εικόνα τον ήχο τη φωτογραφία τη μουσική με ένα σκοπό. Την αντιπληροφόρηση με κάθε μέσο.. Γιατί κάθε τι είναι πολιτικό. Παρακαταθήκη για την επόμενη φορά. Αυτό το υλικό δεν μπορεί να ανήκει σε έναν. Ανήκει σε όλους και όλες.

Ο Δεκέμβρης τους τρόμαξε. Για αυτό από τότε κτίζουν το στρατό τους και τον εκπαιδεύουν για να τους προστατεύουν νέοι ράμπο και δικαστές ντρέντ. Γιατί φοβούνται.
Για αυτό χτίζουν νέες φυλακές, για να τις γεμίσουν με ότι αντιστέκεται. Για αυτό συμπλέουν και στηρίζουν το φασισμό και το ναζισμό, την εφεδρεία του συστήματος, για αυτό βγάζουν στους δρόμους, το βαθύ κράτος...

Για αυτό σκοτώνουν το μέλλον. Με μια σφαίρα η με μια μαχαιριά στην καρδιά...


Απέναντι στην κρατική καταστολή,
καθήκον μας είναι να αντισταθούμε.



Πατηστε εδω